Η Αθήνα της κρίσης δεν είναι ένα τωρινό φαινόμενο. Tα σημάδια της ιχνηλατούνται ήδη από την περίοδο της ολυμπιάδας τόσο στον πολιτικό όσο και στον κοινωνικό ιστό. Η κρατική βία πολλαπλασιάστηκε και οι γειτονιές του κέντρου μετατράπηκαν σε γειτονιές του κάτω κόσμου με πρωταγωνιστές του άστεγους, τους επαίτες, τους μετανάστες τους χρήστες ναρκωτικών και στολισμένες με στοιχεία λούμπεν.
Σήμερα που η δυστυχία φώλιασε απρόσκλητη στις ζωές μας, τα φαινόμενα αυτά έχουν οξυνθεί σε μεγάλο βαθμό.
Η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Η ελευθερία σε κατάσταση εξαίρεσης. Το αυταρχικό κράτος αποκαλύπτει το στυγερό του πρόσωπο. Νόμος και Τάξη στο όνομα μιας δήθεν δημοκρατίας, στο όνομα της σωτηρίας της χώρας.
Στοχεύει αδίστακτα στον εσωτερικό εχθρό το πορτραίτο του οποίου σκιαγραφείται από την ριζοσπαστικότητα, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, τα κινήματα των δρόμων. Με δυο λόγια, στρέφεται ενάντια σε όσους αντιστέκονται.
Στον εσωτερικό εχθρό εντάσσει και αυτούς που δεν άντεξαν και αυτόματα οδηγούνται σήμερα στο περιθώριο και την εξαθλίωση. Θέλει να τους καταστήσει πνευματικά ανάπηρους, άλαλους για να μην σκεφτούν ποτέ πως πρέπει να υψώσουν κεφάλι.
Απάντηση στην περιθωριοποίηση και τον αυταρχισμό είναι η αλληλεγγύη, όχι ο οίκτος. Η αντίσταση και όχι η σιωπή. Η ελπίδα και όχι η κατάθλιψη. Οι ομάδες και όχι ο ατομικισμός. Ο έρωτας και όχι η απάθεια.
Η έκθεση αυτή αποτελεί μια μαρτυρία για τη διαμόρφωση του ιστορικού κέντρου της πόλης σ’ ένα χωνευτήρι ψυχών από τη μία αλλά και σε ένα πυρήνα αντίστασης από την άλλη.
Είναι ένα οκταετές οδοιπορικό στις γειτονιές του κέντρου με πρωταγωνιστή το παιδί. Από την αγορά της Κυψέλης έως τα κινήματα της πλατείας Συντάγματος. Από τα πορνεία της Φυλής έως τους άστεγους και τους εξαρτημένους της Ομόνοιας. Το ταξείδι συνεχίζεται μέσα στη διαφορετικότητα, στις πολυπληθείς πορείες, στις πλατείες και στην αστυνομική βία.
Της γης οι κολασμένοι, έλληνες και μετανάστες, έχουν σφραγίσει με το έντονο βλέμμα τους εικόνες σκληρές που κατέγραψε η φωτογραφική μηχανή. Μάτια μεγάλα, λυπημένα αλλά και οργισμένα μαζί κοιτούν με ανησυχία το φακό, παραδομένοι, χωρίς να αντιδρούν.